Καλλιεργείται συστηματικά από τα πρώτα βήματα στην εκπαίδευση η φράση: "Να'σαι υπερήφανος ως Έλληνας". Μέσω των εθνικών εκδηλώσεων, των παρελάσεων ενισχύεται αυτή η πρόταση και επικροτείται. Δεν έχω καμία αντίρρηση σε όλα αυτά πλην ελαχίστων, θα ήθελα όμως να επισημάνω ένα σημείο. Πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για ένα τυχαίο γεγονός??? Δεν είναι επίτευγμα που γεννηθήκαμε Έλληνες, αντίθετα είναι ένα τυχαίο συμβάν!
Είναι κατανοητό να νιώσεις ευτυχία γιατί ανήκεις σε αυτό το γένος που έχει προσφέρει τόσα σε όλη την ανθρωπότητα όμως είναι επίσης κατανοητό να νιώσεις απέχθεια και λύπη όσες φορές εγκλημάτισε εναντίον άλλων λαών αλλά ακόμα και του ίδιου του εαυτού του.
Ευτυχώς υπάρχει η ιστορία που σωστό όμως είναι να διαβάζεται και από τις δύο όψεις του νομίσματος και να κρίνεται και να συζητιέται εποικοδομητικά. Να μην πιστεύεται σαν ευαγγέλιο, να μην λατρεύεται αλλά να είναι οδηγός για τον μέλλον.
Δεν μας αρμόζει να είμαστε οι Ελληνάρες, οι εγωιστές, που κάθε τρεις και λίγο επιδεικνύουμε με λαγνεία τα επιτεύγματα των αρχαίων! Δεν μας τιμά ούτε εμάς ούτε τους ζηλευτούς προγόνους μας. Ας νιώσουμε την πραγματική υπερηφάνεια, αυτή που παράγει έργο και δεν επιδεικνύει
αυτάρεσκα αυτά που έχει ήδη λάβει από τους προγενέστερους.
Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε τις ιδέες και τις αξίες μέσα από τον οχετό της πλάνης! Ας ρίξουμε γνώση στην άγνοια κι ας ελευθερώσουμε τον άνθρωπο, προτού από πολίτης υποβαθμιστεί σε υπήκοο, προτού ο λαός ξεπέσει σε όχλο, προτού η πολιτική κατρακυλήσει στην οχλαγωγία...