Έμβρυο, νεογνό, μωρό, παιδί, έφηβος και ενήλικας. Το κάθε ζωντανό ον περνάει από αυτά τα στάδια στο ταξίδι του προς την ολοκλήρωση.Όλοι οι οργανισμοί εξελισσόμαστε σωματικά και πνευματικά και ο ανώτερος όλων, γιατί διαθέτει τη διάνοια και τη λογική,ο άνθρωπος επίσης. Προορισμός του ανθρώπου από τη φύση του είναι να (άρχει) εξουσιάζει ό,τι υπάρχει γύρω του. Οι ικανότεροι του είδους εξουσιάζουν τους λιγότερο ικανούς . Ποιοί είναι οι ικανότεροι όμως; Κατά τον Αριστοτέλη είναι όσοι κατέχουν το "πρόοραν" την ικανότητα δηλαδή να βλέπουν σε βάθος του χρόνου. Μ'άλλα λόγια να προβλέπουν τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Οι άνθρωποι ανεξάρτητα σε ποια κατηγορία ανήκουν λαμβάνουν τη μόρφωση με σκοπό να ολοκληρωθούν οντολογικά. Σε μια εποχή όπως σε αυτή όπου καλλιεργείται συστηματικά η ημιμάθεια, η απάθεια, η αδιαφορία, η διαφθορά και η ανηθικότητα της οποίας γινόμαστε δυστυχώς ολοένα και υποχειρίο, άραγε το ταξίδι προς την ολοκλήρωση για πόσους από μας θα γίνει πραγματικότητα;;;

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Πολιτικοποιημένη νεολαία

 Στο πολίτευμα της δημοκρατίας υπάρχει η ελευθερία να αναπτυχθεί η οποιαδήποτε φιλοσοφία και να εκφρασθεί παντού ελεύθερα. Σήμερα βιώνουμε μια κρίση πολιτεύματος για τον απλούστατο λόγο ότι φιμώνεται η έκφραση του λαού στο σύγχρονο "μπαλκόνι" του κάθε πολίτη που είναι η τηλεόρασή του και όχι γιατί εμποδίζεται η έκφρασή του στις πλατείες με την απειλή της φυλάκισης ή προπηλακισμού.
 Εμείς γκρινιάζουμε, είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό του λαού μας. Ποιές είναι όμως οι προτάσεις μας; Τι είναι αυτό που φταίει χωρίς υπερβολές; Πού είναι ο ουσιαστικός μας λόγος στα ταχύρρυθμα εξελισσόμενα γεγονότα του σήμερα; Αλήθεια ποιά είναι η πολιτική μας ταυτότητα και όχι η κομματική παράταξη που υποστηρίξαμε στις τελευταίες εκλογές; Τι ζητάμε από την πολιτεία να μας παρέχει και τι κάνουμε εμείς ώστε να είναι εφικτό αυτό; Δεν είναι υπεύθυνο να λέμε ότι φταίνε για όλα οι άλλοι. Είναι καιρός να αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας η νέα γενιά και να διεκδικήσουμε το όνειρο του μέλλοντός μας.
 Είναι βασικό συστατικό της εθνικής και ατομικής πολιτικής, οικονομικής και ηθικής ανάκαμψης να συζητήσουμε. Είναι δύσκολο, το ξέρω το βλέπω καθημερινά. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως. Δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει ένα τοίχος που σηκώνει ο καθένας, λέει τις ιδέες του, ό,τι πιστεύει και δε δέχεται συζήτηση και λέει είναι και αριστερός. Αλήθεια τι διαφορά έχει με ένα δεξιό που θέλει να επιβάλλει την άποψή του; Ποιά είναι αλήθεια η διαφορά τους; Προσπαθούν με το τσαμπουκά και με τους τραμπουκισμούς να πετύχουν πράγματα ο ένας με πρόσχημα την λαϊκή κυριαρχία και ο άλλος τον πατριωτισμό Αλήθεια τι διαφορά έχουν από τους βαρβάρους που έρχονταν με το στανιό να επιβληθούν. Μόνο σπαθιά και κοντάρια δεν έχουν, στο βλέμμα τους όμως υπάρχει μια οργή. Μια οργή που έχει αιτία, που δεν εκφράζεται όμως με σωστό τρόπο. Είναι εύκολο να θυμώνεις. Είναι δύσκολο όμως να θυμώνεις με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή, για το σωστό λόγο.
 Λόγια ισοπεδωτικά και ιδέες χωρίς επεξεργασία διατυπώνονται φασών από τα στόματά τους, αναχρονιστικές χωρίς σημάδια εκσυγχρονισμού. Είναι λυπηρό να διατυπώνονται ιδέες άκριτα χωρίς να ελέγχονται πρώτα στο βασικό τους επίπεδο για να κατανοηθούν από τους ίδιους πρώτα. Βλέμμα υπεροψίας στα μάτια τους ότι αυτοί γνωρίζουν το τι γίνεται και τι θα γίνει και εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Είναι ανώτεροι. Ποιός θα καθίσει αλήθεια να τους ακούσει έτσι που κάνουν; Θλίβομαι βαθύτατα που υπάρχουν τέτοια άτομα στις φοιτητικές παρατάξεις, είναι και αιρετά λένε ότι εκπρωσοπούν κομμάτι του φοιτητικού κόσμου. Σε τι διαφέρουν αλήθεια από αυτούς που κατηγορούν;

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Σχολιάζοντας το τώρα μέσα από διεργασίες της σκέψης...

 Τελευταία διάβασα πολλά άρθρα κυρίως σε ιστοσελίδες στο ίντερνετ και συζήτησα αρκετά για τα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Αναρωτήθηκα τι απ'όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια, τι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και τι είναι αυτό που στ'αλήθεια διακυβέβεται  στο μέλλον για τη χώρας μας.  Επίσης αναρωτήθηκα ποια είναι η θέση μου σε όλα αυτά, γιατί συνέλαβα τον εαυτό μου θεατή τον εξελίξεων. "Τι πρέπει να κάνω"; Ρώταω τον εαυτό μου κάθε μέρα. Διαβάζω ότι άρθρο, βιβλίο κι αν πέσει στα χέρια μου το κριτικάρω , το αξιολογώ και προσπαθώ να βρω τι θέλει να πει πίσω από τι λέξεις, αν θέλει κάτι να πει. Να δω αν κρύβονται συμφέροντα και ποια είναι αυτά.
 Αφού αποκωδικοποιήσω το μήνυμα το συζητάω με τα κοντινά μου πρόσωπα αλλά και με άλλο άσχετο κόσμο και προσπαθώ να δω τις αντιδράσεις τους και κυρίως αν τους ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα που τους θέτω. Όσο πιο πολύ πειραματίζομαι με τα δεδομένα που αξιολογώ θέλω να πιστεύω ότι καρταλαβαίνω τα λάθη που εντόπισα και προσπαθώ να αλλάξω τον τρόπο αξιολόγησής μου (βελτιώνοντάς το συνέχεια). Έχει ρίσκο να έχεις άποψη, γιατί σημαίνει ότι μπορεί να κάνεις λάθος, θέλει όμως κότσια και αυτό. Η άποψη όμως είναι και αυτή αξιολογίσημη γιατί αν στηρίζεται σε "αέρα κοπανιστό" και σε ανεπεξέργαστα δεδομένα του τύπου "εγώ αυτό άκουσα" είναι μη υπολογίσημη.  (Τα προηγούμενα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά της προπαγάνδας των Μ.Μ.Ε και των συνεργατών τους που έχουν διαμορφώσει την περιρέουσα ατμόσφαιρα ότι είναι ανώφελο να ασχολούμαι με τα κοινά γιατί τίποτα δεν αλλάζει). Σε τελική ανάλυση οι κοινωνίες εξελίσσονται με βάση τις λάθος επιλογές, το λάθος δεν είναι κακό και οπωσδήποτε δεν πρέπει να αποτελεί αυτό τροχοπέδη στην έκφραση του λόγου. Γιατί; Επειδή αυτό γεννά την αδράνεια που εκμεταλλέυονται κάποιοι προς όφελός τους. Ελπίζω να μη παρεξηγηθώ ερμηνεύοντας κάποιος ότι πρέπει να κάνουμε λάθη. Προφανώς δε λέω αυτό , λέω ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε λάθη σε σημείο να μη κάνουμε τίποτα επίσης για προφανής λόγους.