"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι γιοι και κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή. Έρχονται στη ζωή τους με τη βοήθειά σας αλλά όχι από εσάς- και μ'όλο που είναι δικά σας- δεν ανήκουν σε σας. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να τους δώσετε μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθήσετε όμως να τα κάνετε όμοιά σας. Γιατί δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.
Είστε το τόξο απ'το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σας σαν ολοζώντανα βέλη.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του, ώστε τα βέλη να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Το λύγισμα σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά."
Gahil Gibvan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου