Στο πολίτευμα της δημοκρατίας υπάρχει η ελευθερία να αναπτυχθεί η οποιαδήποτε φιλοσοφία και να εκφρασθεί παντού ελεύθερα. Σήμερα βιώνουμε μια κρίση πολιτεύματος για τον απλούστατο λόγο ότι φιμώνεται η έκφραση του λαού στο σύγχρονο "μπαλκόνι" του κάθε πολίτη που είναι η τηλεόρασή του και όχι γιατί εμποδίζεται η έκφρασή του στις πλατείες με την απειλή της φυλάκισης ή προπηλακισμού.
Εμείς γκρινιάζουμε, είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό του λαού μας. Ποιές είναι όμως οι προτάσεις μας; Τι είναι αυτό που φταίει χωρίς υπερβολές; Πού είναι ο ουσιαστικός μας λόγος στα ταχύρρυθμα εξελισσόμενα γεγονότα του σήμερα; Αλήθεια ποιά είναι η πολιτική μας ταυτότητα και όχι η κομματική παράταξη που υποστηρίξαμε στις τελευταίες εκλογές; Τι ζητάμε από την πολιτεία να μας παρέχει και τι κάνουμε εμείς ώστε να είναι εφικτό αυτό; Δεν είναι υπεύθυνο να λέμε ότι φταίνε για όλα οι άλλοι. Είναι καιρός να αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας η νέα γενιά και να διεκδικήσουμε το όνειρο του μέλλοντός μας.
Είναι βασικό συστατικό της εθνικής και ατομικής πολιτικής, οικονομικής και ηθικής ανάκαμψης να συζητήσουμε. Είναι δύσκολο, το ξέρω το βλέπω καθημερινά. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως. Δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει ένα τοίχος που σηκώνει ο καθένας, λέει τις ιδέες του, ό,τι πιστεύει και δε δέχεται συζήτηση και λέει είναι και αριστερός. Αλήθεια τι διαφορά έχει με ένα δεξιό που θέλει να επιβάλλει την άποψή του; Ποιά είναι αλήθεια η διαφορά τους; Προσπαθούν με το τσαμπουκά και με τους τραμπουκισμούς να πετύχουν πράγματα ο ένας με πρόσχημα την λαϊκή κυριαρχία και ο άλλος τον πατριωτισμό Αλήθεια τι διαφορά έχουν από τους βαρβάρους που έρχονταν με το στανιό να επιβληθούν. Μόνο σπαθιά και κοντάρια δεν έχουν, στο βλέμμα τους όμως υπάρχει μια οργή. Μια οργή που έχει αιτία, που δεν εκφράζεται όμως με σωστό τρόπο. Είναι εύκολο να θυμώνεις. Είναι δύσκολο όμως να θυμώνεις με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή, για το σωστό λόγο.
Λόγια ισοπεδωτικά και ιδέες χωρίς επεξεργασία διατυπώνονται φασών από τα στόματά τους, αναχρονιστικές χωρίς σημάδια εκσυγχρονισμού. Είναι λυπηρό να διατυπώνονται ιδέες άκριτα χωρίς να ελέγχονται πρώτα στο βασικό τους επίπεδο για να κατανοηθούν από τους ίδιους πρώτα. Βλέμμα υπεροψίας στα μάτια τους ότι αυτοί γνωρίζουν το τι γίνεται και τι θα γίνει και εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Είναι ανώτεροι. Ποιός θα καθίσει αλήθεια να τους ακούσει έτσι που κάνουν; Θλίβομαι βαθύτατα που υπάρχουν τέτοια άτομα στις φοιτητικές παρατάξεις, είναι και αιρετά λένε ότι εκπρωσοπούν κομμάτι του φοιτητικού κόσμου. Σε τι διαφέρουν αλήθεια από αυτούς που κατηγορούν;