Ανήμερα χριστουγέννων!

 Τα τρίγωνα κάλαντα από τα μικρά παιδιά με ξύπνησαν σήμερα το πρωί! Τι ωραία αίσθηση να ακούς παιδικές φωνές να γεμίζουν τους χώρους, τις γειτονιές, τους δρόμους!!! Χαρούμενα παιδάκια με τα τριγωνάκια τους πιασμένα χέρι - χέρι έδιναν και έπαιρναν χαρά στον κοσμό! Τι χαριτωμένα που είναι! Να βλέπεις τον υπόλοιπο κόσμο να ψωνίζει δώρα για τα αγαπημένα του πρόσωπα,να συζητάει πόσο θα τους αρέσουν και πόσο όμορφα θα περάσουν! Είναι θαυμάσια η εικόνα και η ατμόσφαιρα που υπάρχει.  Αυτή όμως είναι η μία εικόνα που συνθέτει τη Χρισουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Η άλλη εικόνα είναι οι επαίτες στο δρόμο που ζητιανεύουν μόνοι ή μ'ένα παιδί παραμάσχαλα, οι Γιαγιάδες ντυμένες Άγιοι Βασίληδες (!!!) και οι μανάδες μαζί με τα παιδιά τους που λένε τα κάλαντα.      

 Στην αρχή μου βγήκε μια αίσθηση γέλιου για τις γιαγιάδες που στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο αναμειχθείκε μ'ένα αίσθημα λύπης. Βγήκαν και αυτές να πούνε τα κάλαντα σαν όλους τους υπόλοιπους για να μαζέψουν κανέναν ευρώ να κάνουν Χριστούγεννα. Πόσο δύσκολα μπορεί να είναι τα πράγματα για αυτές φέτος; Μάλλον πολύ για να ντυθούν Άγιοι Βασίληδες και να τριγυρίζουν στην αγορά! Φαίνονταν να νιώθουν άβολα για την εμφάνισή τους αλλά ακόμα περισσότερο όταν διασταυρώνονταν το βήμα τους με των χαριτωμένων μικρών "ανταγωνιστών" τους. Και πώς να μη ενιώθαν; Πόσο πιο χαριτωμένες είναι από αυτές οι παιδικές φατσούλες με τις τσιριχτές φωνές και τα τριγωνάκια τους; 

 Βγήκαν επίσης φέτος στη γύρα και οι μανάδες μαζί με τα παιδιά τους για να μαζεψουν τις εισπράξεις και να τις ελέγξουν να μη ξοδευτούν μάταια.  Διαπραγματεύονταν μαζί τους πόσα θα τους δώσουν, πού θα τους πάνε, τι θα τους αγοράσουν αν θα φτάσουν τα λεφτά στο τέλος. Αυτό που με ενόχλησε σε μια περίπτωση ήταν η αντιπαιδαγωγική διαπραγμάτευση που έγινε με φωνές από μια μητέρα.

Οικονομική τρομοκρατία

 Θέλουν να μας επιβάλλουν έναν νέο τρόπο ζωής μέσω της τρομοκρατίας της χρεωκοπίας . Ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να φτάσει η Ελλάδα σε οικονομικό αδιέξοδο. Η προδοσία του για όσα έκανε πίσω από την πλάτη του λαού και η καταπάτηση του συμβολαίου με το λαό (αφού ακύρωσε τις προγραμματικές του δηλώσεις μόλις ανέλαβε την εξουσία) που έγινε μπροστά στο λαό πρέπει να τιμωρηθεί! Προς μεγάλη μου έκπληξη οφείλω να ομολογήσω ο Άρειος πάγος έκρινε αποδεκτή τη μήνυση για εσχάτη προδοσία των βουλευτών που ψήφισαν το μνημόνιο που κατέθεσε ο ιατρός κ. Αντωνίου (Πηγή πληροφορίας). Για να δικαστούν όμως όλοι αυτοί οι βουλευτές θα πρέπει η βουλή να άρει την ασυλία τους, γεγονός που σημαίνει ότι η πλειοψηφία της βουλής πρέπει να την υπερψηφίσει.Δεδομένο όμως ότι είναι 170 βουλευτές που ψήφισαν το μνημόνιο, πώς μπορεί να υπάρξουν 151  ψήφοι για να άρουν την βουλευτική ασυλία; Το αδίκημα όμως, όπως ορίζει ο νομοθέτης δεν παραγράφεται! Αν δεν περάσει από αυτή τη βουλή, θα τεθεί στην επόμενη, αν δεν περάσει από την επόμενη, θα τεθεί στη μεθεπόμενη κ.ο.κ. Αν αυτό περάσει κάποτε τελικά θα σημάνει επανάσταση στο πολιτικό προσκήνιο αφού αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ! (Πηγή πληροφορίας)

 Η οικονομική τρομοκρατία χτυπάει πάντως από το νέο έτος πάλι με 150.000 δημόσιους υπάλληλους να βλέπουν την πόρτα της εξόδου σύμφωνα με τον "Αγγελιοφόρο". Επίσης, έρχεται νέα οριζόντια μείωση στις επικουρικές συντάξεις με το νέο έτος. Σε αυτή τη νέα μείωση θέλει να βάλει φρένο ο Σαμαράς που προετοιμάζεται να λάβει τη θέση του αρχηγού μετά και το χθεσινό μπάχαλο στο υπουργικό συμβούλιο του Παπαδήμου. Ο νυν υπουργός εργασίας κ. Κουτρουμάνης αφού έψαξε να βρει κάτι για να κατηγορήσει τη Ν.Δ για τις επικουρικές συντάξεις, βρήκε ότι η κ. Πετραλιά είχε προτείνει νόμο επί υπουργίας της που θα μείωνε ακόμα περισσότερο τις επικουρικές συντάξεις απ'όσο προτείνει αυτός να μειωθούν. Τότε όμως κύριε Κουτρουμάνη δεν ήταν η οικονομική κατάσταση της Ελλάδος τόσο δραματική όσο είναι τώρα! Τότε δε θα έκανε την ίδια ζημιά που θα κάνει σήμερα αυτή η μείωση όσο μικρότερη κι αν είναι! Εσείς όλοι στη κυβέρνηση ζείτε σε κάποια νιρβάνα; Μαστουρώνετε ομαδικώς; Αλλιώς αν δεν συμβαίνει αυτό είστε για της φυλακής τα σίδερα!!! Για να φτιάξετε τις παθογένειες που έχει η Ελλάδα, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πρώτα θα πρέπει να την κάνετε να πεινάσει;;; Είστε σοβαροί;;; Ειλικρινά, τι έχετε να πείτε στη νέα γεννιά που φεύγει κάθε μέρα για τα ξένα; Στην τρίτη ηλικία που βγαίνει με τους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η να ζητιανέψει για να μην της κόψουν το ρεύμα; Τι έχετε να πείτε σ'όλους εμάς που ανεχόμαστε τους Ευρωπαίους που εγκλημάτισαν στο παρελθόν κατά την Ελλάδα να μας κοροϊδεύουν από πάνω; Μήπως προπαρασκευάζεται κάποιος παγκόσμιος πόλεμος και δυναμιτίζεται η ατμόσφαιρα σκοπίμως; Να το ξέρουμε να είμαστε πιο χαλαροί τότε, να μην μας ασπρίζουν και τζάμπα τα μαλλιά βρε αδερφέ... 

Η κλασική μουσική πώς και γιατί βοηθάει στην υγεία;

Ο ρυθμός της αναπνοής μας έχει την τάση να παίρνει τη συχνότητα των ήχων που ακούγονται στον χώρο που βρισκόμαστε. Αν ο ήχος που ακούγεται για παράδειγμα είναι ο ήχος από το τρυπάνι στα δημόσια έργα τότε έχουμε ταχύπνοια, η αναπνοή μας γίνεται αγχώδης και κουραστική. Όταν μιλάμε ο ρυθμός της αναπνοής συγχρονίζεται με την κουβέντα, είναι πιο χαλαρός ή αγχώδης ανάλογα με τη συζήτηση. Όταν καθόμαστε μπροστά στο τζάκι μ'ένα ποτηράκι κρασί ακούγοντας χαλαρή μουσική τότε είναι πιο ήρεμος. Γενικότερα ισχύει το εξής: Όταν ο ρυθμός της αναπνοής μας συγχρονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς μας (66 χτύπου/λεπτό) τότε χαλαρώνουμε, ηρεμούμε, συγκεντρωνόμαστε και ξεκουραζόμαστε. Οι 66 χτύποι/λεπτό είναι ένα από τα συστατικά της κλασικής μουσικής συνεπώς όποτε ακούμε ο ρυθμός της αναπνοής μας συγχρονίζεται με το ρυθμό των χτύπων της καρδιάς μας!.

 Στα τελευταία σεμινάρια που παρακολούθησα στα πλαίσια της σχολής  που σπουδάζω (μαιευτική), μίλησαν για την προγεννητική μουσική. Η επίτοκος έχει την ανάγκη πολλές φορές να αποφορτιστεί από τα άγχη της καθημερινότητάς της, να χαλαρώσει, να συγκεντρωθεί, να μοιραστεί στιγμές χαλάρωσης και επικοινωνίας με το έμβρυο και το σύντροφό της. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για την εγκυμοσύνη και την επίτοκο αλλά και για όλους μας. Οι αγχώδεις ήχοι και καταστάσεις της καθημερινότητας της πόλης, κόρνες, θόρυβοι από εξατμίσεις, μποτιλιάρισμα κλπ συνθέτουν την ψυχοσύνθεσή μας. Άραγε πώς συμβαίνει αυτό; Αν καταλάβουμε ίσως μπορέσουμε να το ελέγξουμε!

 Η επικοινωνία μας με τον κόσμο είναι μια συνισταμένη των πέντε αισθήσεών μας: της ακοής, της όρασης, της αφής, της όσφρησης και της γεύσης. Με αυτές συλλαμβάνουμε τα ερεθίσματα που μας δίνει ο κόσμος μας και μέσα από αυτά καταλαβαίνουμε πότε μας αρέσει κάτι και είμαστε καλά και πότε δε μας αρέσει και  δεν είμαστε. Αν λοιπόν γνωρίσουμε ποιά είναι η αιτία της δυσφορίας μας σε κάτι μπορούμε να προσδιορίσουμε το αντίδοτο και να προκαλέσουμε ευφορία.

Πολιτική Ανασκόπηση του 2011

 Το 2011 τελειώνει, το 2012 έρχεται. Μια χρονιά γεμάτη δυσκολίες φεύγει για τους Έλληνες και μια χρονιά με περισσότερες δυσκολίες προαναγγέλλεται ήδη. Νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, νέες απολύσεις και η απειλή της χρεωκοπίας είναι ακόμα ζωντανή. Τραγική ειρωνεία! Κάποιοι μάλλον παίζουν με τον πόνο του απλού κόσμου κουρελιάζοντας την αξιοπρέπειά του. Διάβαζα την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου στο πρωτοσέλιδο του "Αγγελιοφόρου" , ότι 89.300 βιογραφικά από νέους ανθρώπους στάλθηκαν στο εξωτερικό για να βρουν μια δουλειά. Τα διπλάσια σε αριθμό σε σχέση με το 2010. Νέοι άνθρωποι γέματοι όνειρα και ελπίδα για το αύριο, με όραμα, με όρεξη για δουλειά φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον. Ποιούς εξυπηρετεί αυτή η εξέλιξη; Πώς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ;

 Πριν δύο χρόνια και κάτι ψιλά κέρδιζε τις εκλογές το ΠΑ.ΣΟ.Κ με το Γιωργάκη . Η κατάσταση τότε ήταν χάλια! Όλοι έβριζαν την Ν.Δ για τα σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα (βλ. βατοπέδι, Siemens κ.α) και έλεγαν τον Κωστάκη μπούλη, άσχετο, ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο ύψος των περιστάσεων. Δύο χρόνια μετά όμως δικαιώνεται για πολλά! Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω ποια είναι αυτά παρά μόνο ένα.  Τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη και τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Αυτά τα πλήρωσε πολύ ακριβά. Ο Γιωργάκης από την πρώτη μέρα της θητείας του μέχρι και την τελευταία το είχε στα αζήτητα το συγκεκριμένο θέμα με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να είναι οι αποκλειστικοί πάροχοι του αερίου σήμερα. Γιατί; Το ερώτημα είναι ρητορικό... Ο κύριος Παπανδρέου κορόιδεψε όλο το λαό γιατί αν δεν τον είχε κοροϊδέψει θα έπρεπε να κάνει εκλογές σχεδόν αμέσως μόλις ανέλαβε πρωθυπουργός όταν είδε πώς έχει η κατάσταση στην οικονομία αφού την αγνοούσε όπως λέει και όχι να υπογράφει μνημόνια και να εφαρμόζει οικονομική πολιτική εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν που εξήγγειλε όταν ζητούσε τη λαϊκή εντολή λίγο πριν τις εκλογές.  Αυτός συνέχισε όμως για κακή μας τύχη και υπέγραψε το μνημόνιο Α. πήρε όλα τα μέτρα που του ζήτησαν και φάνηκε γενικά να κάνει ότι του λένε! Μα πραγματικά πού νόμιζε ότι βρισκόταν; Και οι υπόλοιποι του κόμματος πού βρισκόταν τότε; Σήμερα τα πρωτοκλασάτα στελέχη βγαίνουν αναίσχυντα και τον κατηγορούν! Σαν δε ντρέπονται! Πού ήταν αυτοί όταν έπαιρνε εγκληματικές αποφάσεις ενάντια στον ελληνικό λαό; Πού ήταν αυτοί όταν υποδαύλιζε την ελληνική αξιοπρέπεια; Τώρα αφού φαίνεται ότι έχει πια ξοφλήσει  προσπαθούν να αποποιηθούν ευθύνες και να διεκδικήσουν την καρέκλα του στο κόμμα! Πόσο φθηνοί φαίνονται να είναι τελικά; Και όμως κάτι μου λέει ότι αυτά τα πολιτικά παράσιτα έχουν διεισδύσει τόσο βαθειά στον οργανισμό του πολιτικού συστήματος που η θεραπεία τους μοιάζει μάλλον σαν εγχείριση δίχως αύριο.

Ενεργός Πολίτης

 Κατά την αρχαιότητα στην Αθήνα, την πόλη - κοιτίδα της δημοκρατίας, όσοι ήταν αδιάφοροι ως προς τα κοινά, δηλαδή τα πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικο - οικονομικά δρώμενα της πόλης, όχι μόνο δεν έχαιραν καμίας εκτίμησης αλλά θεωρούνταν επικίνδυνοι για το πολίτευμα και την πόλη. Η δημοκρατία στηρίζεται στη δύναμη του λαού, στην ικανότητά του να έχει κριτική σκέψη, να σκέφτεται, να αμφισβητεί, να προτείνει και να αντιπροτείνει συνεχώς όχι μόνο στα θέματα του περιορισμένου γνωστικού πεδίου του επαγγέλματος αλλά και σε όσα περιβάλλουν την ίδια τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι ο πολίτης πρέπει συνεχώς να διευρύνει το γνωστικό του πεδίο και να αντιλαμβάνεται τα εξελισσόμενα γεγονότα. Είναι υποχρέωσή του και πηγή της δύναμής του για να είναι ανεξάρτητος, αυτόνομος και αυτάρκης. Πρέπει να εξελίσσει το γνωστικό του πεδίο για να έχει δικαίωμα να έχει άποψη. Η άποψη πρέπει να κερδίζεται και όχι να χαρίζεται. Αυτή πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχής προσπάθειας να διευρύνουμε το γνωστικό μας ορίζοντα για να κατανοήσουμε όλα αυτά που πρέπει για να την κατακτήσουμε και να να την εκφράσουμε.

 Μετά την κατάκτηση της άποψής μας έρχεται η δεύτερη κατάκτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο διάλογος. Ο διάλογος έχει αξία μόνο όταν γίνεται από δύο ή περισσότερους ανεξάρτητους, ελεύθερους ανθρώπους, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς να υποδαυλίζεται από ιδιοτελή συμφέροντα. Έχει σκοπό να αμφισβητήσει, να επιβεβαιώσει, να απορρίψει την άποψη και να θέσει νέα προβλήματα που θα αποτελέσουν τροφή για νέο προβληματισμό που θα οδηγήσει σε νέα δεδομένα που θα διευρύνουν ακόμα περισσότερο το γνωστικό μας πεδίο. Όταν γνωρίζουμε, όταν ενδιαφερόμαστε συνεχώς να εξελισσόμαστε έχουμε την ικανότητα και τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε όσα θέλουμε με το σωστό τρόπο. Δεν ξεγελιόμαστε, μπορούμε να είμαστε πειστικοί σε ό,τι ζητάμε γιατί ξέρουμε τον τρόπο. Ξέρουμε τι χρειάζεται για να κατακτήσουμε το στόχο μας γιατί το έχουμε ψάξει, έχουμε εξελίξει το γνωστικό μας πεδίο, δεν είμαστε άσχετοι με το θέμα. Ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε την αντίπαλη άποψη, γιατί ξέρουμε ότι έχουμε δίκιο. Δεν κατασταλάξαμε σε μιά άποψη, τυχαία και ελαφρά τη καρδία. Δεν είμαστε φερέφωνα ώστε να μη ξέρουμε να την αιτιολογήσουμε και να την αναλύσουμε αναγνωρίζοντας τα σημεία που χωλαίνει. Τίποτα δεν είναι τέλειο. Κάθε άποψη έχει τα δυνατά της και τα αδύναμα σημεία της. Καλά θα κάνουμε πριν τη διατυπώσουμε να γνωρίζουμε και τα δύο ώστε να μπορέσουμε να επεξηγήσουμε γιατί είναι πιο συμφέρουσα για το γενικό σύνολο από μια άλλη. Και να έχουμε το μεγαλείο να παραδεχτούμε ότι μια άλλη είναι πιο συμφέρουσα από τη δική μας όταν αυτό συμβαίνει.

Πολιτικοποιημένη νεολαία

 Στο πολίτευμα της δημοκρατίας υπάρχει η ελευθερία να αναπτυχθεί η οποιαδήποτε φιλοσοφία και να εκφρασθεί παντού ελεύθερα. Σήμερα βιώνουμε μια κρίση πολιτεύματος για τον απλούστατο λόγο ότι φιμώνεται η έκφραση του λαού στο σύγχρονο "μπαλκόνι" του κάθε πολίτη που είναι η τηλεόρασή του και όχι γιατί εμποδίζεται η έκφρασή του στις πλατείες με την απειλή της φυλάκισης ή προπηλακισμού.

 Εμείς γκρινιάζουμε, είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό του λαού μας. Ποιές είναι όμως οι προτάσεις μας; Τι είναι αυτό που φταίει χωρίς υπερβολές; Πού είναι ο ουσιαστικός μας λόγος στα ταχύρρυθμα εξελισσόμενα γεγονότα του σήμερα; Αλήθεια ποιά είναι η πολιτική μας ταυτότητα και όχι η κομματική παράταξη που υποστηρίξαμε στις τελευταίες εκλογές; Τι ζητάμε από την πολιτεία να μας παρέχει και τι κάνουμε εμείς ώστε να είναι εφικτό αυτό; Δεν είναι υπεύθυνο να λέμε ότι φταίνε για όλα οι άλλοι. Είναι καιρός να αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας η νέα γενιά και να διεκδικήσουμε το όνειρο του μέλλοντός μας.

 Είναι βασικό συστατικό της εθνικής και ατομικής πολιτικής, οικονομικής και ηθικής ανάκαμψης να συζητήσουμε. Είναι δύσκολο, το ξέρω το βλέπω καθημερινά. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως. Δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει ένα τοίχος που σηκώνει ο καθένας, λέει τις ιδέες του, ό,τι πιστεύει και δε δέχεται συζήτηση και λέει είναι και αριστερός. Αλήθεια τι διαφορά έχει με ένα δεξιό που θέλει να επιβάλλει την άποψή του; Ποιά είναι αλήθεια η διαφορά τους; Προσπαθούν με το τσαμπουκά και με τους τραμπουκισμούς να πετύχουν πράγματα ο ένας με πρόσχημα την λαϊκή κυριαρχία και ο άλλος τον πατριωτισμό Αλήθεια τι διαφορά έχουν από τους βαρβάρους που έρχονταν με το στανιό να επιβληθούν. Μόνο σπαθιά και κοντάρια δεν έχουν, στο βλέμμα τους όμως υπάρχει μια οργή. Μια οργή που έχει αιτία, που δεν εκφράζεται όμως με σωστό τρόπο. Είναι εύκολο να θυμώνεις. Είναι δύσκολο όμως να θυμώνεις με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή, για το σωστό λόγο.

 Λόγια ισοπεδωτικά και ιδέες χωρίς επεξεργασία διατυπώνονται φασών από τα στόματά τους, αναχρονιστικές χωρίς σημάδια εκσυγχρονισμού. Είναι λυπηρό να διατυπώνονται ιδέες άκριτα χωρίς να ελέγχονται πρώτα στο βασικό τους επίπεδο για να κατανοηθούν από τους ίδιους πρώτα. Βλέμμα υπεροψίας στα μάτια τους ότι αυτοί γνωρίζουν το τι γίνεται και τι θα γίνει και εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Είναι ανώτεροι. Ποιός θα καθίσει αλήθεια να τους ακούσει έτσι που κάνουν; Θλίβομαι βαθύτατα που υπάρχουν τέτοια άτομα στις φοιτητικές παρατάξεις, είναι και αιρετά λένε ότι εκπρωσοπούν κομμάτι του φοιτητικού κόσμου. Σε τι διαφέρουν αλήθεια από αυτούς που κατηγορούν;

Σχολιάζοντας το τώρα μέσα από διεργασίες της σκέψης...

 Τελευταία διάβασα πολλά άρθρα κυρίως σε ιστοσελίδες στο ίντερνετ και συζήτησα αρκετά για τα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Αναρωτήθηκα τι απ'όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια, τι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και τι είναι αυτό που στ'αλήθεια διακυβέβεται  στο μέλλον για τη χώρας μας.  Επίσης αναρωτήθηκα ποια είναι η θέση μου σε όλα αυτά, γιατί συνέλαβα τον εαυτό μου θεατή τον εξελίξεων. "Τι πρέπει να κάνω"; Ρώταω τον εαυτό μου κάθε μέρα. Διαβάζω ότι άρθρο, βιβλίο κι αν πέσει στα χέρια μου το κριτικάρω , το αξιολογώ και προσπαθώ να βρω τι θέλει να πει πίσω από τι λέξεις, αν θέλει κάτι να πει. Να δω αν κρύβονται συμφέροντα και ποια είναι αυτά.

 Αφού αποκωδικοποιήσω το μήνυμα το συζητάω με τα κοντινά μου πρόσωπα αλλά και με άλλο άσχετο κόσμο και προσπαθώ να δω τις αντιδράσεις τους και κυρίως αν τους ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα που τους θέτω. Όσο πιο πολύ πειραματίζομαι με τα δεδομένα που αξιολογώ θέλω να πιστεύω ότι καρταλαβαίνω τα λάθη που εντόπισα και προσπαθώ να αλλάξω τον τρόπο αξιολόγησής μου (βελτιώνοντάς το συνέχεια). Έχει ρίσκο να έχεις άποψη, γιατί σημαίνει ότι μπορεί να κάνεις λάθος, θέλει όμως κότσια και αυτό. Η άποψη όμως είναι και αυτή αξιολογίσημη γιατί αν στηρίζεται σε "αέρα κοπανιστό" και σε ανεπεξέργαστα δεδομένα του τύπου "εγώ αυτό άκουσα" είναι μη υπολογίσημη.  (Τα προηγούμενα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά της προπαγάνδας των Μ.Μ.Ε και των συνεργατών τους που έχουν διαμορφώσει την περιρέουσα ατμόσφαιρα ότι είναι ανώφελο να ασχολούμαι με τα κοινά γιατί τίποτα δεν αλλάζει). Σε τελική ανάλυση οι κοινωνίες εξελίσσονται με βάση τις λάθος επιλογές, το λάθος δεν είναι κακό και οπωσδήποτε δεν πρέπει να αποτελεί αυτό τροχοπέδη στην έκφραση του λόγου. Γιατί; Επειδή αυτό γεννά την αδράνεια που εκμεταλλέυονται κάποιοι προς όφελός τους. Ελπίζω να μη παρεξηγηθώ ερμηνεύοντας κάποιος ότι πρέπει να κάνουμε λάθη. Προφανώς δε λέω αυτό , λέω ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε λάθη σε σημείο να μη κάνουμε τίποτα επίσης για προφανής λόγους.

Άλλο να έχεις άποψη κι άλλο να είσαι "φερέφωνο"... Απόκτησε άποψη, μη πιπιλάς κανενός καραμέλα...Καιρός για κριτική σκέψη στη πράξη!

Μπλα μπλα μπλα από εδώ, μπλα μπλα μπλα από εκεί , μπλα μπλα μπλα από πέρα.... Λόγια χωρίς νόημα αφράτες κουβέντες , μιλάμε για να μιλάμε και φτου από την αρχή...

Ακούγονται λίγα από εδώ, ανακατεύονται με λίγα από εκεί και με λίγη φαντασία, έχει επιτευχθεί η απόλυτη αλλοίωση της πραγματικότητας! Εξαιρετικά! Ο κύβος ερρίφθει... Μετά ακούγονται λαϊκισμοί του τύπου: "δήθεν όχι, εγώ δεν...", "τι λένε οι μα...κες...", "αυτά τα ζώα φταίνε..." κλπ...κλπ...

 Απόψεις σε συσκευασία μαζική πωλούνται ελεύθερα ή λαθραία σε τιμή ευκαιρίας... Έτοιμες με περιτύλιγμα - κουτάκια φωσφοριζέ, για να προσελκύει το "λαό"... Ο λαός, χα, ποιά είναι τάχα η μοίρα του;;; Θεατής των εξελίξεων! Στο ίδιο θέατρο θεατής, παιγμένο και πάλι παιγμένο με άλλους θεατρινίσκους κάθε φορά! Το κακό θέαμα έχει γίνει συνήθεια όπως η ηρωίνη στο σώμα του πρεζάκια... Τι τάχα μόνο η πρέζα απαγορεύεται...! Η πρέζα του μυαλού είναι ελεύθερη να κυκλοφορεί, όπλο του κάθε "μεσσία" που μας οδηγεί στη γη της επαγγελίας! Τι πρέπει να καταλάβουμε από όλα αυτά;;; Ίσως ότι ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος της σκέψης του;

 Το Υπουργείο ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΗΣ ΒΛΑΒΗΣ είναι φανερά το ποιο επιτυχημένο υπουγείο απ'όλα! Η ημιμάθεια, η απάθεια, η συστηματική διαφθορά και απαξίωση για τους θεσμούς καλλιεργείται σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Οι αριθμοί μιλούν. Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά αφού τους έχουν κάνει να φαίνεται χαζό και ανώφελο. Μέρα νύχτα σχολείο, φροντιστήριο και σε ό,τι άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες κάνει ο καθένας  με αποτέλεσμα να μην μιλάνε πια με τους γονείς, να μη χαλαρώνουν βγαίνοντας έξω με τις παρέες, να μη ζουν τη ξενοιασιά που δικαιούνται. Με τέτοια επιτυχία στην αποτυχία αναρωτιέμαι, γιατί άραγε δε διοργανώνουν κανένα show με βραβεία για τα πιο επιτυχή αποτυχημένα υπουργεία της χρονιάς; Να το παρουσιάσουν και ο Φώτης με τη Μαρία... Νομίζω θα είχε τεράστια επιτυχία.........................................

Αυτό που μας λείπει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το "μικρό θεό" που κρύβουμε μέσα μας

 Άνθρωποι είμαστε, έχουμε αδυναμίες και χρειαζόμαστε καθοδήγηση. Ερχόμαστε στη ζωή και χτίζουμε μέρα με τη μέρα τις άμυνές μας, τη σωματική και τη πνευματική. Ολοκληρωνόμαστε κάθε μέρα, σωματικά και πνευματικά. Σωματικά φτάνουμε στη τελείωσή μας στα 21 έτη περίπου και έπειτα επέρχεται η φθορά. Το πνεύμα όμως είναι άυλο και επομένως δε φθείρεται. Γεράζει και ξανανιώνει. Είναι αυτό που μας κάνει "μικρούς θεούς"...

 Ό,τι αγαπάμε το ακολουθούμε σε όλη μας τη ζωή και όταν δεν το κάνουμε αυτό μένει αιώνιο απωθημένο. Αιώνια πληγή που "τρώει τα σωθικά μας". Όταν ακολουθούμε αυτό που αγαπάμε είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αν όμως αποτύχουμε γινόμαστε δυστυχισμένοι. Πόσο δυστυχισμένοι όμως; Περισσότερο από όσο θα ήμασταν αν το αγνοούσαμε;

 Δεχόμαστε την καθοδήγηση των ανθρώπων που μας έφεραν στο κόσμο συνήθως, οι οποίοι φροντίζουν να μας εξασφαλίσουν όσα μας δίνουν την ευτυχία, που συνήθως είναι μια στέγη, ένα πιάτο φαγητό, ένα μπάνιο κλπ. Θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς σήμερα που έχει συνηθίσει σε αυτές τις ανέσεις τον εαυτό του ευτυχισμένο χωρίς αυτά; Και καθώς περνάνε τα χρόνια αυξάνονται οι απαιτήσεις, προσθέτεται π.χ ένα αυτοκίνητο. Τα υλικά αγαθά! Ποιός άνθρωπος μπορεί να τα περιφρονήσει; Είμαστε χριστιανοί, οπότε θα έπρεπε θεωρητικά.

 Κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή που το παιδί μεγαλώνει και ακολουθεί το δρόμο του, τη κλίση του, το τάλαντο του όπως λένε και στη βάφτιση του. Μπορεί να επιβιώσει με αυτό, να ζήσει τη ζωή του. Ακολουθεί όμως κάτι άλλο από αυτό γιατί τον καθοδηγούν σε αυτό. Όταν όμως έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου τότε ακολουθείς αυτό που αγαπάς.

Αυτό που μας λείπει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το "μικρό θεό" που κρύβουμε μέσα μας.

Για τους γονείς

"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.

Είναι γιοι και κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή. Έρχονται στη ζωή τους με τη βοήθειά σας αλλά όχι από εσάς- και μ'όλο που είναι δικά σας- δεν ανήκουν σε σας. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν δικές τους ιδέες.

Μπορείτε να τους δώσετε μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθήσετε όμως να τα κάνετε όμοιά σας. Γιατί δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.

Είστε το τόξο απ'το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σας σαν ολοζώντανα βέλη.

Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του, ώστε τα βέλη να τιναχτούν γοργά και μακριά.

Το λύγισμα σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά."

Gahil Gibvan