Τελευταία διάβασα πολλά άρθρα κυρίως σε ιστοσελίδες στο ίντερνετ και συζήτησα αρκετά για τα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Αναρωτήθηκα τι απ'όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια, τι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και τι είναι αυτό που στ'αλήθεια διακυβέβεται στο μέλλον για τη χώρας μας. Επίσης αναρωτήθηκα ποια είναι η θέση μου σε όλα αυτά, γιατί συνέλαβα τον εαυτό μου θεατή τον εξελίξεων. "Τι πρέπει να κάνω"; Ρώταω τον εαυτό μου κάθε μέρα. Διαβάζω ότι άρθρο, βιβλίο κι αν πέσει στα χέρια μου το κριτικάρω , το αξιολογώ και προσπαθώ να βρω τι θέλει να πει πίσω από τι λέξεις, αν θέλει κάτι να πει. Να δω αν κρύβονται συμφέροντα και ποια είναι αυτά.
Αφού αποκωδικοποιήσω το μήνυμα το συζητάω με τα κοντινά μου πρόσωπα αλλά και με άλλο άσχετο κόσμο και προσπαθώ να δω τις αντιδράσεις τους και κυρίως αν τους ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα που τους θέτω. Όσο πιο πολύ πειραματίζομαι με τα δεδομένα που αξιολογώ θέλω να πιστεύω ότι καρταλαβαίνω τα λάθη που εντόπισα και προσπαθώ να αλλάξω τον τρόπο αξιολόγησής μου (βελτιώνοντάς το συνέχεια). Έχει ρίσκο να έχεις άποψη, γιατί σημαίνει ότι μπορεί να κάνεις λάθος, θέλει όμως κότσια και αυτό. Η άποψη όμως είναι και αυτή αξιολογίσημη γιατί αν στηρίζεται σε "αέρα κοπανιστό" και σε ανεπεξέργαστα δεδομένα του τύπου "εγώ αυτό άκουσα" είναι μη υπολογίσημη. (Τα προηγούμενα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά της προπαγάνδας των Μ.Μ.Ε και των συνεργατών τους που έχουν διαμορφώσει την περιρέουσα ατμόσφαιρα ότι είναι ανώφελο να ασχολούμαι με τα κοινά γιατί τίποτα δεν αλλάζει). Σε τελική ανάλυση οι κοινωνίες εξελίσσονται με βάση τις λάθος επιλογές, το λάθος δεν είναι κακό και οπωσδήποτε δεν πρέπει να αποτελεί αυτό τροχοπέδη στην έκφραση του λόγου. Γιατί; Επειδή αυτό γεννά την αδράνεια που εκμεταλλέυονται κάποιοι προς όφελός τους. Ελπίζω να μη παρεξηγηθώ ερμηνεύοντας κάποιος ότι πρέπει να κάνουμε λάθη. Προφανώς δε λέω αυτό , λέω ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε λάθη σε σημείο να μη κάνουμε τίποτα επίσης για προφανής λόγους.
Άφησα αρκετές γραμμές κενές και συνεχίζω με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ο κ. Παπανδρέου παραιτήθηκε γιατί επιτέλους κατάλαβε ότι δεν τον άντεχε πλέον η πλειονότητα του ελληνικού λαού ή γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει μόνος του και να ολοκληρώσει όσα συμφώνησε με το Δ.Ν.Τ, τη Τρόικα και την Ευρώπη; Απ'ότι φάνηκε εκτός αν δεν έχω καταλάβει καλά οπότε συγχωρέστε με και απολογούμαι γι'αυτό, χρειάζεται ενισχυμένη πλειοψηφία δηλ. 180 ψήφους στη βουλή για να περάσει τα νέα μέτρα που προβλέπει η δανειακή σύμβαση. Ο κ. Παπανδρέου δεν είχε 180 βουλευτές για να το κάνει αυτό οπότε μοιράια ήθελε συνεργασία για να το κατορθώσει. Από εδώ ως αφετηρία ξετυλίγεται το δικό μου κουβάρι της σκέψης μου. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία. Για να χαρακτηρίσουμε αν όλα αυτά που γίνονται και που θα γίνουν είναι καλά πρέπει να απαντήσουμε σε ένα απλό ερώτημα: "Είναι η δανειακή σύμβαση και το PSI (κούρεμα) που γίνεται για τη χώρα μας καλό; Για να απαντήσουμε πρέπει να καταλάβουμε ποια είναι αυτά τα μέτρα και αν αληθινά μας συμφέρουν. Τι διακυβέβεται λοιπόν; Αν γυρίσουμε και τους πούμε όχι, χάνουμε το ευρωπαϊκό ισχυρό νόμισμα και επιστρέφουμε στην αδύναμη δραχμή. Τι σημαίνει αυτό; Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά έχω ακούσει πολλά πάνω σε αυτό. Από τη μια αρχίζουν ξανά δουλειές ξεχασμένες από τον κόσμο να έχουν προοπτική όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία κλπ. Από την άλλη μένουμε εκτός αγορών, δεν μας δανείζουν πια και πρέπει να είμαστε καλοί νοικοκυραίοι αλλιώς δε θα μας φτάνουν να βγάζουμε τα έξοδά μας και θα ψοφολυσσάμε. Γι'αυτό το θέμα δεν γνωρίζω επιπλέον γι'αυτό δεν επεκτείνομαι. Προβληματίζομαι πάντως γιατί τόσο μεγάλη επίθεση στη χώρα μας...
Ο κόσμος πήρε ένα μήνυμα το ευρώ δεν είναι τόσο δυνατό όσο δείχνει και το οικοδόμημα της Ε.Ε τόσο ίσχυρο όσο φάνταζε. Κάποτε ήταν πανίσχυρος όποιος είχε τα πιο εξελιγμένα όπλα, απ'ότι φαίνεται σήμερα πιο ισχυρός είναι αυτό/οί που ελέγχει/ουν τις αγορές. Ένα ανεβοκατέβασμα σ'ένα δείκτη και παραιτείται πρωθυπουργός χώρας και τα επόμενα έπονται. Μήπως θέλουν να δείξουν κάποιοι ότι ούτε το ευρώ, ούτε το δολλάριο είναι τόσο ισχυρό για να επεβληθεί ένα παγκόσμιο νόμισμα; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μπορεί να γίνει μια παγκόσμια ένωση τύπου της Ε.Ε και των Η.Π.Α και να υπάρξει ένας ηγέτης; Ένα παγκόσμιο συνομοσπονδιακό κράτος; Ποιούς θα ευνοεί αυτό; Σε καμία περίπτωση δε σκοπεύω να σπείρω το πανικό. Το άγνωστο ανέκαθεν είχε την ικανότητα να δημιουργεί αισθήματα φόβου στον κόσμο. Όταν οδηγείς ή οδηγείσαι σε άγνωστη κατεύθυνση λογικό είναι να έχεις τους φόβους σου αν αυτοί επαληθεύονται να πολλαπλασιάζονται αλλά το λιγότερο να έχεις τις επιφυλάξεις σου. Δε γνωρίζω που οδηγούμαστε καταθέτω όμως εδώ τους φόβους μου και τις ανησυχίες μου. Συμπληρώνοντας από τα προηγούμενα θα έλεγα σε φήμες ότι θέλουν να κάνου την Ε.Ε κράτος συμοσπονδιών όπως τις Η.Π.Α. Οι Η.Π.Α όμως έχουν ένα ενιαίο φρόνημα εθνικότητας, δηλώνουν Αμερικάνοι πρώτα και έπειτα ό,τι άλλο. Στην Ευρώπη ακόμα οι λαοί δεν έχουν "ωριμάσει" σε αυτο το βαθμό. Πρώτα δηλώνουν την εθνικότητά τους π.χ Έλληνας και έπειτα Ευρωπαίος. Αυτό είναι εμπόδιό τους αυτό, για τους οραματιστές της συνομοσπονδιακής Ευρώπης που τι θα είναι πια; Η Ευρώπη των λαών ή των τραπεζών; Τα μηνύματα που στέλνουν είναι διαφορετικά. Απειλούν! Φοβερίζουν τους λαούς και ο φόβος είναι ο φονιάς του νου. Ο λαός επαναστατεί και πρέπει να επαναστατεί όταν του στερούν το δικαίωμα στην έκφραση του λόγου που την έχουν οι Α.Ε των τηλεοπτικών καναλιών και των συναφών συμφερόντων. Φιμώνουν το λαό και αυτό είναι αδυναμία τους, θεωρούν μάλλον τον εαυτό τους πολύ έξυπνο. Ελπίζω η εξυπνάδα τους να αποδειχτεί ότι έχει κοντά πόδια. Θέλουν να αλλοιώσουν τα ήθη και έθιμα του κάθε λαού προβάλλοντας γενικά ήθη σταματώντας παραδόσεις αιώνων, ενοχοποιώντας 'τες. (π.χ τις ταυρομαχίες στην Ισπανία που φέτος σταμάτησαν.) Δεν ξέρω τι θέση να πάρω σε αυτά, προβάλλουν πολύ εύστοχα για αυτούς την ειρήνη που αφοπλίζει τους πάντες και γονατίζουν τους λαούς "ειρηνικά". Η σαθρότητα του πολέμου τους είναι κρυμμένη πίσω από τις κάμερες και τις θυρίδες των μεγαλοτραπεζών.
Ελπίζω οι ανησυχίες μου να αποτελέσουν αντικείμενο διαλόγου και υγιούς σχολιασμού και να μη πέσουν στη παγίδα των μικροκομματικών παιχνιδιών. Θεωρώ ότι είναι ξεπερασμένα και ότι πρέπει να διαλύσουμε τις ταμπέλες που μας ακολουθούν από την εποχή της μεταπολίτευσης και ακομπλεξάριστα να πορευτούμε στο πολύ απαιτητικό μέλλον. Το μέλλον χρειάζεται αθρώπους σκεπτώμενους με ενάργεια και διάθεση να προσφέρουν χωρίς να επιδιώκουν καρέκλες και ιδιοτελή συμφέροντα. Το χρωστούμε σε'μας στη γεννιά μας και τα μελοντικά παιδιά μας για ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου