Πολιτικοποιημένη νεολαία

 Στο πολίτευμα της δημοκρατίας υπάρχει η ελευθερία να αναπτυχθεί η οποιαδήποτε φιλοσοφία και να εκφρασθεί παντού ελεύθερα. Σήμερα βιώνουμε μια κρίση πολιτεύματος για τον απλούστατο λόγο ότι φιμώνεται η έκφραση του λαού στο σύγχρονο "μπαλκόνι" του κάθε πολίτη που είναι η τηλεόρασή του και όχι γιατί εμποδίζεται η έκφρασή του στις πλατείες με την απειλή της φυλάκισης ή προπηλακισμού.

 Εμείς γκρινιάζουμε, είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό του λαού μας. Ποιές είναι όμως οι προτάσεις μας; Τι είναι αυτό που φταίει χωρίς υπερβολές; Πού είναι ο ουσιαστικός μας λόγος στα ταχύρρυθμα εξελισσόμενα γεγονότα του σήμερα; Αλήθεια ποιά είναι η πολιτική μας ταυτότητα και όχι η κομματική παράταξη που υποστηρίξαμε στις τελευταίες εκλογές; Τι ζητάμε από την πολιτεία να μας παρέχει και τι κάνουμε εμείς ώστε να είναι εφικτό αυτό; Δεν είναι υπεύθυνο να λέμε ότι φταίνε για όλα οι άλλοι. Είναι καιρός να αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας η νέα γενιά και να διεκδικήσουμε το όνειρο του μέλλοντός μας.

 Είναι βασικό συστατικό της εθνικής και ατομικής πολιτικής, οικονομικής και ηθικής ανάκαμψης να συζητήσουμε. Είναι δύσκολο, το ξέρω το βλέπω καθημερινά. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως. Δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει ένα τοίχος που σηκώνει ο καθένας, λέει τις ιδέες του, ό,τι πιστεύει και δε δέχεται συζήτηση και λέει είναι και αριστερός. Αλήθεια τι διαφορά έχει με ένα δεξιό που θέλει να επιβάλλει την άποψή του; Ποιά είναι αλήθεια η διαφορά τους; Προσπαθούν με το τσαμπουκά και με τους τραμπουκισμούς να πετύχουν πράγματα ο ένας με πρόσχημα την λαϊκή κυριαρχία και ο άλλος τον πατριωτισμό Αλήθεια τι διαφορά έχουν από τους βαρβάρους που έρχονταν με το στανιό να επιβληθούν. Μόνο σπαθιά και κοντάρια δεν έχουν, στο βλέμμα τους όμως υπάρχει μια οργή. Μια οργή που έχει αιτία, που δεν εκφράζεται όμως με σωστό τρόπο. Είναι εύκολο να θυμώνεις. Είναι δύσκολο όμως να θυμώνεις με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή, για το σωστό λόγο.

 Λόγια ισοπεδωτικά και ιδέες χωρίς επεξεργασία διατυπώνονται φασών από τα στόματά τους, αναχρονιστικές χωρίς σημάδια εκσυγχρονισμού. Είναι λυπηρό να διατυπώνονται ιδέες άκριτα χωρίς να ελέγχονται πρώτα στο βασικό τους επίπεδο για να κατανοηθούν από τους ίδιους πρώτα. Βλέμμα υπεροψίας στα μάτια τους ότι αυτοί γνωρίζουν το τι γίνεται και τι θα γίνει και εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Είναι ανώτεροι. Ποιός θα καθίσει αλήθεια να τους ακούσει έτσι που κάνουν; Θλίβομαι βαθύτατα που υπάρχουν τέτοια άτομα στις φοιτητικές παρατάξεις, είναι και αιρετά λένε ότι εκπρωσοπούν κομμάτι του φοιτητικού κόσμου. Σε τι διαφέρουν αλήθεια από αυτούς που κατηγορούν;

 Λένε δωρεάν παιδεία. Εγώ λέω σωστή δωρεάν παιδεία. Δωρεάν παιδεία υπάρχει, στραβή και κουτσή όμως, με την παραπαιδεία να βασιλεύει. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Να θεραπεύσουμε αυτήν την παθογένειά μας. Λένε ούτε ένα ευρώ για σίτιση, πάσο, εστίες και ποδιές για το νοσοκομείο. Στη σίτιση δεν πληρώνουμε ούτε ένα ευρώ ούτε και στις εστίες τα παιδιά. Το πάσο το πληρώσαμε 2,48 ευρώ. Τα προηγούμενα χρόνια τα λεφτά που πληρώναμε για τις φωτογραφίες πόσο ήταν μήπως; Δωρεάν ποδιές για το νοσοκομείο; Πληρώνουμε 40 ευρώ λένε. Ναι μα αυτά τα 40 ευρώ είναι για πολλά χρόνια εκτός αν παχύνεις πολλή την επόμενη 5ετία - 10ετία και δε χωράς. Με αυτήν την πολιτική λιτότητας όμως λίγο δύσκολο.

 Υπάρχουν πράγματα στα οποία συμφωνούμε και θα μπορούσαμε να τα διεκδικήσουμε μαζί αν δε ανατροφοδοτούσαμε το χάος. Καλή η θεωρητική θεωρία της αναρχίας αλλά προσωπικά πιστεύω είναι ανέφικτη. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο υπεύθυνη και σωστή ώστε να λειτουργήσει. Χρειαζόμαστε αρχές για να λειτουργούν τα πράγματα σωστά. Να έχουμε δημοκρατία στην πράξη και όχι μόνο στα χαρτιά.

 Αυτά τα πράγματα που πιστεύω ότι συμφωνούμε έχουν να κάνουν με το κράτος πρόνοιας, των κοινωνικών παροχών, με Εθνικό Σύστημα Υγείας ανοιχτό προς όλες τις κοινωνικές ομάδες και τάξεις με πνεύμα ισότητας και αλληλεγγύης.  Ένα κράτος με ένα τουλάχιστον υποτυπώδες αξιοκρατικό σύστημα που να απονέμει δικαιοσύνη σωστά και όχι με βάση τα συμφέροντα. Αυτά όλα είναι μια καθημερινή πάλη νοοτροπίας.Πρέπει να περάσει στη συνείδηση όλων μας. Όσο αφορά την οικονομικές απολαβές θέλουμε ένα κράτος που να ανταμείβει το εργατικό κομμάτι του που παράγει τον κρατικό πλούτο και να δίνει κίνητρα και στα υπόλοιπα μέλη να κάνουν το ίδιο. Να ανταμείβει αξιοκρατικά ανάλογα με τον κόπο και τις απαιτήσεις τις εργασίες τους και να μην υποκύπτει σε υπερβολές από εξωτερικές συμφεροντολογικές παραινέσεις.

 Αυτά θεωρώ είναι λίγα από τα σημεία στα οποία έπρεπε να ήμασταν συ στρατευμένοι και αντίθετα από αυτό είμαστε διχασμένοι. Αλήθεια ποιόν από μας συμφέρει αυτό; Ας αναλογιστούμε λιγάκι. Ας αφήσουμε στην άκρη τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και τις στενοτυπίες και ας πορευτούμε προς τους στόχους του συνολικού καλού με γνώμονα πάντα τη συζήτηση και τον καλοπροαίρετο νου.                    Μπορούμε να πετύχουμε πολλά αν είμαστε ενωμένοι και ζητήσουμε πράγματα που η πλειοψηφία πιστεύω πως θέλει.

 Κανένας δε θέλει να τελειώσει τη σχολή του και να αμείβεται με 560 ευρώ και αν είναι και αυτά. Να αναρωτιέται γιατί να πληρώνει εισφορές γιατί αυτά τα λεφτά δε ξέρει που πάνε πραγματικά. Να διεκδικήσουμε καλύτερο βιοτικό επίπεδο αυτό θέλουμε. Να δούμε πως έχει η κατάσταση σήμερα και να προτείνουμε λύσεις γιατί εμείς θα επωμιστούμε τις αυριανές ευθύνες που σήμερα καταλογίζουμε στις γενεές των πατεράδων και των παππούδων μας. Για αυτό αυτές είναι μέρες ευθύνες όλων μας. Ας κοιτάξουμε να μη γκρεμίσουμε ότι με κόπο έχει κτιστεί και αποκτηθεί μέσα από θυσίες αίματος των προγενέστερων, είναι κρίμα και άδικο για τα παιδιά που θα έρθουν. Γιατί όπως μου θύμισε ένας παλιός συμμαθητής μου και παιδικός μου φίλος χθες σε μια συνάντηση που είχαμε "τον κόσμο τον δανειστήκαμε από τα παιδιά του αύριο". Έτσι πρέπει να σκεφόμαστε για να λειτουργούμε πιο ευσυνείδητα. Είναι επικίνδυνη η πολιτική που δεν συνάδει με την ηθική.

 Στο χέρι μας είναι όλα. Αυτό που θεωρώ είναι το σημαντικότερο από όλα είναι να μη σιωπούμε. Να λέμε τις αδικίες και να συζητάμε μεταξύ μας τα προβλήματα μας και να μη γινόμαστε ρεζίλι χωρίς λόγο στο κόσμο . Να συζητάμε και προς θεού να μην παίρνουμε την κάθε απόφαση ρηχά και ελαφρά τη καρδία. Καλά θα τα πάμε αρκεί να έχουμε ένα όνειρο, γιατί χωρίς αυτό δεν ξέρω πραγματικά τι μέλλον έχει αυτός ο τόπος.